Shofar

PreviousNext

 Shofar; Yahudiler ile özdeşleştirilmiş bir doğal labrosone'dur. Bir koç boynuzu bu enstrüman için İncil zamanlarından kalma birincil kaynak olmuştur. Doğu Avrupa'nın Aşkenaz Yahudileri bu enstrümanı Rosh Hashanah ve Yom Kippur için yapılan bir nevi ibadete hizmet etmek için kullanır. Bu ibadet sırasında dört adlandırışmış çağrı (teqi’ah, shebarim, teru’ah, ve teqi’ah gedolah) için belirli noktalarda enstrüman çalınır. Bununla birlite aralarında daha büyük ve usta olan icracıya ( performansdan ziyade dinsel ve bilgelik açısından üstad kişi) büyük saygı duyulur. Yaradanın emri ile Sina Dağı'nda üflemeli enstrümanın çalınması birçok araştırmacıya göre en eski yazılı kaynaktır. Shofar'ın tarihi de aynı kaynağa dayandırılmaktadır. İncil dönemlerinde boynuzların hem dünyevi ortamlarda hem de ibadet için kullanıldığı daha doğru bir tahmin olacaktır. Boynuzların uç kısmı, üfleme sırasında yaralanmalara izin vermemek için ısıtılarak düzeltilir. Kemiğin içindeki çekirdeksi yapılar ağızlık kısmından girilerek dikkatlice temizlenir ve böylelikle hava geçişi çok daha rahat olur. Çok defa boynuza bir delik daha açılır. Bu yöntem ısıtarak, oyarak ya da günümüzdeki gibi birm matkap yardımı ile yapılır. Boynuzun dış yüzeyi iyice zımparalanır. Kağıt parlatıcıları ya da balbumu gibi bir madde, dış yüzeye sürülerek boynuzun hem parlamasını hem de uzun süre korunmasını sağlar. Tüm bu çalışmaların sonunda yaklaşık olarak 8,4 inç uzunluğa sahip, hava deliği tabanında 0,2 inç ve 2,8 inç genişliğinde bir konik ile enstrüman elde edilmiş olur.